No lengtar mange av oss etter forandring – etter å få treffast igjen for å klemme og syngje saman. I dagens tekstar forstår vi at Gud også lengtar etter fellesskap med oss.
Andakt av Ingrid Finsådal Bakke, sokneprest i Dalsfjord og Kilsfjord
Medan Jesus var i Betania, heime hos Simon den spedalske, kom det ei kvinne bort til han med ei alabastkrukke med dyr salve. Den helte ho ut over hovudet hans medan han låg til bords. Då læresveinane såg det, vart dei arge og sa: «Kva skal slik sløsing tena til? Denne salven kunne vore seld for mange pengar som kunne gjevast til dei fattige.» Men Jesus merka det og sa til dei: «Kvifor plagar de henne? Ho har gjort ei god gjerning mot meg. Dei fattige har de alltid hos dykk, men meg har de ikkje alltid. Då ho slo denne salven ut over kroppen min, salva ho meg til gravferda mi. Sanneleg, eg seier dykk: Overalt i verda der dette evangeliet blir forkynt, skal det ho gjorde, bli fortalt til minne om henne.»
Matteus 26,6–13
Det er både rart og trist at vi for andre år på rad må gå inn i påskehøgtida utan å få samlast til gudstenestefellesskap i kyrkjene våre. Vi er slitne av reglar og restriksjonar og av den usynlege virussmittefaren. Likevel må vi halde ut, for vi trur jo at styresmaktene vil vårt felles beste. Men mange av oss lengtar etter forandring – og etter å få treffast igjen for å klemme og syngje saman.
Den påska Jesus kom ridande inn i Jerusalem på eit esel, vart også han møtt av folk som lengta etter forandring. Dei lengta etter ein som kunne fri og frelse dei frå synlege undertrykkande herskarar, og håpet var at denne redningsmannen var Jesus. Derfor stimla dei saman og tok imot han med jublande hosianna-rop og vaiande palmegreiner.
Men så stilna larmen og ropa. Palmegreinene forsvann og den stille veka nærma seg. Det fortel evangelieteksten på årets palmesøndag. Under eit måltid heime hos Simon den spedalske, blei ei alabastkrukke med kostbar salve opna, og ei namnlaus kvinne auste salven ut over Jesu hovud. Enkelte kalte det sløsing, og meinte salven heller kunne vore seld og pengane gjeven til dei fattige. Men Jesus sa: «Det er greitt! Kvinna gjer ei god gjerning. Ho salvar meg til mi gravferd. Dei fattige har de alltid hos dykk.» Det var eit merkeleg svar. For i 5.Mos 15, der utsagnet var henta frå, handla det om sletting av gjeld.
Og gjeldsslette-vilkåra i den gamle pakta, ville garantert vore eit evangelium for moderne huskjøparar som lever med dagens boligprisauke: For den gongen skulle all gjeld ettergjevast kvart sjuande år! «Ettergjevings-året» vart det kalt. Eit kjent utrykk for jødane på Jesu tid. Ordninga var at kvart sjuande år skulle ein etter lova få sletta all gjeld, utan å gjere noko for det. Det skulle skje gratis – eller sagt med andre ord – av nåde!
Ved bordet hos Simon, gjekk irritasjonen over til undring for venene til Jesus. For kva var samanhengen mellom salvinga og ettergjevinga – og Jesu død og gravferd?
Meisterens bodskap var dette: «Like raust og usparsommeleg som denne kvinna auser ut salva over hovudet mitt, skal også eg snart ause ut blodet mitt for all verdas synd. Slik skal de få alt ettergjeven av berre NÅDE!»
Det er evangeliet – ikkje berre for moderne huskjøparar – men for alle som slit med gjeld og uoppgjorte ting i livet. Vi menneske kan kjenne på lengslar. Det gjer også Gud. Han lengtar etter forsoning, fred og fellesskap med oss. Derfor sendte han Jesus. For at Han skulle vere den frelsaren og frigjeraren menneska lengta etter. Jesus kom for å ettergje vår gjeld innfor Gud. Nokon ville kanskje gjerne også fått ettergjeve gjeld av meir verdsleg karakter, men den må vi sjølv ta ansvar for og betale med avdrag og renter. Annleis er det med vår gjeld til Gud, den slepp vi å arbeide med å betale ned. Etter Jesu død og oppstode får vi alt av NÅDE!